هلیا بابایی

سلام هلیا هستم 15 ساله کلاس نهم از اصفهان. از بچگی عاشق حیوانات بودم و بیشتر از ادما می تونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم و زیاد بودن ادما روی زمین حس خفگی بهم میده انگار که از بدو تولد توی رگ های من حس همدردی با حیوانات جریان داشت.

از بچگی می دونستم که می خوام دامپزشک بشم و در 13 سالگی تصمیم قطعیم رو برای دامپزشک حیات وحش شدن گرفتم. پرنده نگری یکی از فعالیت هاییه که می تونه منو اروم کنه توی طبیعت بودن حس نو بودن رو بهم میده و باعث میشه خود واقعیم باشم و رشد کنم و وقتی که با حیوانات وقتمو می گذرونم  معنی زندگی کردن رو می فهمم

وقتی که خبر انقراض یا در خطر بودن موجودی رو می شنوم انگار که خودم دارم منقرض میشم و هیچ چیز بیشتر ازین نمی تونه ناراحتم کنه

یک سالی هست که با پرنده نگری اشنا شدم ولی چون شرایط دیدن اونا از نزدیک رو نداشتم فقط دربارشون مطلب و کتاب می خوندم و یا مستند می دیدم اما با باشگاه ایرانیان تونستم علاوه بر این ها اشکالاتمو بپرسم و در کارگاه های جذابشون شرکت کنم

 من به طبیعت کمک می کنم چون احساس می کنم به خودم کمک کردم

امیدوارم که بتونیم همیشه در کنار هم  به همدیگه، حیوانات و محیط زیستمون کمک کنیم