|
|
|
|
|
آبچلیکی نسبتاً کوچک‌جثه است و شباهت زیادی به «آبچلیک تک‌زی» دارد، اما به واسطه جثه کوچک‌تر، رنگ روشن زیر بال‌ها و فقدان مرز مشخص بین تیرگی سینه و سفیدی شکم به خوبی از آن متمایز می‌شود. نر و ماده هم‌شکل و دارای اندک تغییرات فصلی هستند. در پرنده بالغ در دوره جوجه‌آوری سر، گردن و سینه رگه‌رگه است و نوار ابرویی سفید مشخصی دارد که تا پشت چشم‌ها ادامه دارد. روتنه قهوه‌ای مایل به زیتونی پر رنگ با خال‌های درشت سفید و نخودی دیده می‌شود. دمگاه و دم سفید است و در انتها خطوط باریک سیاه و سفیدی دارد. منقار مایل به سیاه و نسبتاً کوتاه و پاها مایل به زرد است. در خارج از این دوره پروبال قهوه‌ای خاکستری دودی است و خط‌وخال‌های کمتری در روتنه و سینه دارد. پرنده نابالغ شبیه به بالغ‌ها در پوشش زمستانه است، اما روتنه قهوه‌ای‌تر همراه با خال‌های نخودی یا قهوه‌ای بیشتری است.
عکس از عباس محجوب
زمین‌های باتلاقی یا مرطوب، آب‌های شیرین کم‌عمق، علفزارهای سیلابی، شالیزارها، حاشیه دریاچه‌ها، پیکره‌های آبی ساحلی و آبگیرها را به عنوان زیستگاه برمی‌گزیند.
پرنده‌ای اجتماعی است و اغلب در دسته‌های بیست تا سی تایی و هنگام مهاجرت در دسته‌های بزرگ‌تر دیده می‌شود. گاهی نیز به تنهایی یا در دسته‌های کوچک به سر می‌برد. پروازش چابک و سریع است، بال‌زدن‌های تندی دارد و به خوبی نیز شنا می‌کند. با قدم زدن در حاشیه گلی و لجنی آب‌های کم‌عمق، به تغذیه از بی‌مهره‌ها به ویژه حشرات می‌پردازد.
عکس از سمیرا سلیمانی
مهاجر عبوری بسیار معمول بهاره و پاییزه اغلب تالاب‌های کشور است. همچنین به تعداد فراوان در تالاب‌های استان خوزستان و به تعداد کمتر در نواحی جنوبی دریای خزر و برخی تالاب‌های استان‌های فارس، هرمزگان و سیستان و بلوچستان زمستان‌گذرانی می‌کند. تعداد کمی پرنده غیرجوجه‌آور نیز تابستان‌ها در حوضه دریاچه ارومیه، استان‌های غربی و خوزستان باقی می‌مانند.
در فهرست پرندگان حمایت‌شده جهانی و ملی قرار ندارد.
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به باشگاه پرنده نگری ایرانیان می باشد
پرندگان ایران
