|
صدا:
آواز:
عکس از حمید بصیر
طول بدن : 10 تا 16 سانتی متر
ویژگی های شناسایی:
سهره نوکلاکی سهرهای با جثه کوچک است که با نامهای مونیای سرخ، سهره سرخ برنجی و سهره توتفرنگی نیز شناخته میشود.این سهره به واسطه دم گرد سیاه و منقار آن که در تمام فصول قرمز است به راحتی قابل شناسایی میباشد. رنگ کلی بدن پرنده نر قرمز با خالهای سفید است. بالها، زیر شکم و انتهای زیر دم آن به رنگ قهوهای میباشد. دم آن سیاه، پاها صورتی و رنگ منقار قرمز است. هلال سفید رنگی نیز در زیر چشم دارد. قسمت بالایی بدن پرنده ماده قهوهای خاکستری تا زیتونی رنگ و زیر بدن آن رنگ پریدهتر و از خاکستری، برنزه تا زرد متفاوت است. قسمت بالایی دم به رنگ قرمز و انتهای آن به رنگ سیاه است.منقار آن قرمز و ماسک سیاهی بر روی صورت دارد. خالهای سفید بر روی بالها و دم پرنده ماده نیز وجود دارد.پرنده نابالغ به رنگ قهوهای با منقار تیره، پاهای روشن و حلقه چشمی سفید رنگ است. بالها و دم آن نیز تیره با حاشیه سفید رنگ دیده میشود.همانگونه که گفته شد پرنده نر و ماده از لحاظ شکل ظاهری متفاوت هستند.
عکس از آرمان چهرزاد
سهره نوکلاکی از منابع مختلف غذایی همچون میوهها، حشرات، لارو مورچهها، کرمها، موریانهها و دانههای جوانهزده تغذیه میکند و آنها را از روی زمین پیدا میکند.
زیستگاه:
به طور معمول دشتهای مسطح، علفزارها، نیزارهای کنار رودخانه، جنگلها، باغها ، مراتع، مزارع نیشکر و مناطق نزدیک به آب همچون تالابها و شالیزاهای برنج زیستگاه مناسبی برای سهره نوکلاکی میباشد. گاهی در مناطق شهری و زیستگاههای انسانی نیز دیده میشوند.
عادات رفتاری و زیستی:
به طور کلی سهره نوکلاکی در دستههای کوچک دیده میشوند. پرواز این نوع سهره با بالزدنهای سریع همراه است و در مکانهایی با علفهای انبوه فرود میآیند که مشاهده آنها را دشوار میکند.سهرههای نوکلاکی علاقمند به بالارفتن از علفهای بلند و درختچهها هستند و اینکار باعث کوتاه شدن ناخنهای آنها به طور طبیعی میشود.
پراکنش و فراوانی وزمان مشاهده:
سهره نوکلاکی پرنده بومی مناطق گرمسیری است و زیستگاه اصلی آن شبه قاره هند میباشد. تاکنون چندین بار در شهرهای مختلف ایران و اخیراً در تهران مشاهده شده است و طبق نظر متخصصان این زمینه، همگی فراری از قفس بودهاند.
منابع:
داوطلبینی که در تهیه این معرفی همیاری نمودند: