|
|
|
|
|
جغدی با جثه متوسط، بال‌های بلند و سر گرد است و شباهت زیادی به «جغد گوش‌دراز» دارد، اما به واسطه جثه بزرگ‌تر، گوش‌پرهای بسیار کوتاه، دیسک صورتی کم‌رنگ‌تر و چشم‌های زرد روشن از آن قابل تفکیک است. نر و ماده تا حد زیادی هم‌شکل و فاقد تغییرات فصلی هستند. پرنده بالغ دیسک صورتی نخودی رنگ، ابروی سفید و لکه‌هایی به همین رنگ در اطراف منقار دارد و لکه سیاهی اطراف هر چشم را فراگرفته است. روتنه متغیر است و از قهوه‌ای نخودی تا طلایی رگه‌رگه تغییر می‌کند. زیرتنه زرد مایل به قهوه‌ای کم‌رنگ با راه‌راه تیره دیده می‌شود. شاه‌پرهای اولیه نخودی رنگ و نوک آن‌ها تیره است و در حاشیه عقبی بال‌ها نوار سفیدی دارد. در پرواز در سطح رو و زیر بال‌ها لکه تیره رنگی در مچ‌ها و در حدود چهار تا پنج نوار به همین رنگ روی دم دیده می‌شود. پرنده نابالغ با دیسک صورتی نه چندان واضح، روتنه تیره راه‌راه و زیرتنه نخودی روشن از بالغ‌ها متمایز می‌شود.
عکس از میترا دانشور
نسبت به سایر جغدها وابستگی کمتری به درختزارها نشان می‌دهد و اغلب خلنگزارها، حاشیه مناطق تالابی، علفزارها و جنگل‌های تازه کاشت و تپه‌های شنی (جایی که جمعیت‌های خوبی از جوندگان حضور داشته باشد) را به عنوان زیستگاه برمی‌گزیند و خارج از دوره جوجه‌آوری در کشتزارهای باز و حتی در مناطق بیابانی دیده می‌شود.
به شدت از قلمرو جوجه‌آوری و تغذیه‌ای خود دفاع می‌کند، در خارج از دوره جوجه‌آوری اغلب به تنهایی اما در زمان مهاجرت در دسته‌های کوچک دیده می‌شود. پروازی موج‌دار و در ارتفاع کم دارد و گاهی بال‌بازروی می‌کند. اغلب روی زمین می‌نشیند و بدن را به طور مشخصی مایل به جلو نگه می‌دارد. هم در روز و هم در شب اقدام به شکار می‌کند و بیشتر از ول‌ها و پرندگانی با جثه کوچک تا متوسط تغذیه می‌کند.
معمولاً از نواحی شمالی کشور تا استان‌های فارس، خوزستان و شمال سیستان و بلوچستان زمستان‌گذرانی می‌کند.
در فهرست پرندگان حمایت‌شده ایران قرار دارد و دارای ارزش حفاظتی است.
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به باشگاه پرنده نگری ایرانیان می باشد
پرندگان ایران
