|
جغدی نسبتاً کوچکجثه و خپله با بالها و پاهای بلند و دم کوتاه است. نر و ماده همشکل و فاقد تغییرات فصلی هستند. رنگ بدن از خاکستری مایل به قهوهای تا نخودی مایل به خرمایی تغییر نشان میدهد. پرنده بالغ سر تخت و به رنگ قهوهای با خالهای سفید، دیسک صورت مشخص با ابروی سفید و چشمانی زرد دارد. روتنه قهوهای با خالهای سفید و زیرتنه سفید با رگهرگه پهن قهوهای پررنگ دیده میشود. در پرواز سه تا چهار نوار کمرنگ روی شاهپرهای پرواز و سه نوار نخودی روی پرهای دم به خوبی نمایان است. پرنده نابالغ با بدن خاکستریتر همراه با لکههای نخودی کمتر و رگهرگه نازکتر دیده میشود.
تپهماهورها و مناطق پست دارای درختچهها و بوتههای پراکنده، دیوارههای سنگی یا شیبهای صخرهای، آبکندها، درههای تنگ، کالها، دیوارههای گلی حاشیه آبراهههای فصلی و کوهستانهای بدون درخت نواحی خشک را به عنوان زیستگاه برمیگزیند و از تودههای درختی انبوه، پیکرههای آبی و اراضی کشاورزی دوری میکند.
برخلاف سایر جغدها وابستگی کمی به درخت و درختزارها دارد و اغلب در لبه صخرهها و سازههای انسانی نظیر دیوارهای گلی و آغلها دیده میشود. معمولاً در ارتفاع کم و شبیه به دارکوبها در مسیری موجیشکل پرواز میکند، اما هنگام شکار یا فرار پروازی مستقیمتر با بالزدنهای منظمتر دارد. هنگام احساس خطر مرتباً سر خود را بالا و پایین میکند. از غروب آفتاب تا نیمهشب به شکار میپردازد و بیشتر از پستانداران و پرندگان کوچک، خزندگان، دوزیستان، سوسکها، جیرجیرکها و کرمهای خاکی تغذیه میکند.
جوجهآوری از اواخر فروردین آغاز میشود. تکهمسر است و آشیانهاش حفرهای فاقد پوشش است که آن را در تنه درختان، ساختمانها، شکاف صخرهها یا حفرههای درون زمین میسازد. معمولاً سه تا پنج و گاهی دو تا هشت تخم بیضی تا نیمهبیضی کوتاه، صاف، به رنگ سفید و به ابعاد 6/29 × 6/35 میلیمتر میگذارد. تفریخ تخمها 28 تا 29 روز طول میکشد. جوجهها در بدو تولد پوشیده از کرک، ناتوان و برای تغذیه وابسته به والدین هستند، در حدود 28 روزگی آشیانه را ترک و در حدود 35 روزگی پرواز میکنند، اما همچنان تا مدتی پس از آن در کنار والدین باقی میمانند.
جغد کوچک، آورزمان،ملایر- عکس از فرشید صمیمی
مقیم نواحی وسیعی از کشور است و در اطراف اغلب روستاهای نواحی خشک و نیمهخشک دیده میشود.
در فهرست پرندگان حمایتشده ایران است و ارزش حفاظتی دارد.