|
|
|
|
|
زنبورخوری کوچک‌جثه با پروبال سبز آبی است. نر و ماده هم‌شکل و فاقد تغییرات فصلی هستند. پرنده بالغ نوار چشمی نازک و سیاه رنگی دارد که در صورت و گلوی آبی رنگش به خوبی نمایان است و به نیم‌طوق سینه‌ای سیاه رنگی محدود می‌شود. تارک سر، پس گردن و روتنه سبز زیتونی و زیرتنه سبز است. منقاری سیاه و نسبت به سایر زنبورخوارها کوتاه اما دم بسیار بلندی دارد که دو پر میانی آن حدود چهار تا نه سانتی‌متر بلندتر از سایر پرهای دم است. در پرواز رنگ مسی زیر بال‌ها و نوار نازک سیاه رنگی در حاشیه عقبی آن‌ها به خوبی قابل تشخیص است. پرنده نابالغ آبی رنگ‌تر از بالغ‌ها است و پرهای میانی دم بلند نیست.
درختزارهای باز مجاور اراضی مزروعی، نخلستان‌ها، باغ‌ها و همچنین حواشی رودخانه‌ها، کانال‌های آبرسانی و دریاچه‌های مناطق نیمه‌گرمسیری را به عنوان زیستگاه برمی‌گزیند و از جنگل‌های انبوه و مناطق سرد و مرطوب دوری می‌کند.
نسبت به سایر زنبورخوارها کمتر اجتماعی است و در طول سال اغلب به صورت جفت دیده می‌شود. مانند مگس‌گیرها برای شکار حشرات از مکان نشستن به طعمه خود روی زمین حمله می‌برد و پس از صید آن دوباره به آن نقطه بازمی‌گردد.
جوجه‌آوری از اواخر اسفند و به صورت منزوی یا با تشکیل کلنی‌های کوچک در نواحی باز با درختان پراکنده و اغلب در مجاورت اراضی کشاورزی آغاز می‌شود. تک‌همسر است و آشیانه‌اش تونلی به طول سی تا دویست سانتی‌متر، به قطر سه تا چهار سانتی‌متر و با اتاقکی بزرگ در انتها است که آن را در دیواره‌های گلی پرشیب یا عمودی حفر می‌کند. معمولاً سه تا پنج و به ندرت تا هفت تخم بیضی کوتاه، صاف، صیقلی، سفید و به ابعاد 3/17 × 3/19 میلی‌متر می‌گذارد. طول دوره تفریخ تخم‌ها ناشناخته است. جوجه‌ها در بدو تولد عریان، ناتوان و برای تغذیه وابسته به والدین هستند. پرورش جوجه‌ها 20 تا 25 روز طول می‌کشد و تا چند هفته پس از آن همچنان توسط والدین مراقبت و تغذیه می‌شوند. معمولاً یک تا دو دسته تخم در هر دوره جوجه‌آوری می‌گذارد.
مقیم مناطق پست نواحی جنوبی کشور از شمال استان خوزستان تا جنوب استان سیستان و بلوچستان و جزایر بزرگ دور از ساحل جنوب ایران است.
در فهرست پرندگان حمایت‌شده جهانی و ملی قرار ندارد.
کلیه حقوق مادی و معنوی این وب سایت متعلق به باشگاه پرنده نگری ایرانیان می باشد
پرندگان ایران
