|
آواز:
طول بدن: حدود 70-83 سانتیمتر (ماده ها حدود 20درصد بزرگ تر از نرها هستند)
گستردگی بالها: 175 تا 205سانتی متر
در نابالغی رنگ خاکی روشن با خطوط نازک در سینه و پرهای پوششی که با افزایش سن به خالها و لکه های مشخص تبدیل می شود. در دوران بلوغ پرهای قهوهای مایل به سیاه دارد و نهایتا در سنین بالاتر تیره تر با روشنی مشخص در ناحیه سروگردن.
عقاب شاهی، خور تیاب- عکس از بشیر شریف نیا
شاه باز در دشتهای باز با درختان بلند وجنگلهای کوهپایه ای زندگی میکند و در زمستان، در باتلاقهای مناطق ای استپی به سر میبرد و آشیانه خود را روی درختان بلند و دور افتاده می سازد..
در حال پرواز مساحت های طولانی را روی زمین جستجو می کند و بمحض مشاهده طعمه یکراست به طرف آن حمله ور می شود گاهی از طریق نشستن و انتظار کشیدن طعمه های خود را پیدا می کند اغلب دوتایی برای شکار می روند یکی حواس طعمه را پرت می کند و دومی آن را شکار می کند. بیشتر از پستانداران کوچک نظیر جوندگان همچون وولها و خرگوش ها و پرندگان متوسط جثه همچنین دوریستان و خزندگانی مثل لاکپشت و بعضا از لاشه ی حیوانات تغذیه می کند. (1)
معمولا دو تا چهارتخم(به ندرت یک تخم یا پنج تخم) می گذارد. دوره تفریخ تخم ها 43 روز است. جوجه ها پس از 65 الی 77 روز قادرند پرواز کنند. در 6سالگی بالغ می شوند.
جمعیت مهاجر آنها زمستانها در شمال شرقی آفریقا و جنوب، جنوبغربی و شرق آسیا حضور دارند. جمعیت جهانی آنها به دلیل از دست دادن زیستگاه در حال کاهش است. بنابراین در فهرست قرمز IUCN به عنوان آسیب پذیر از سال 1994 به ثبت رسیده است. این عقاب زیبا در ایران نیز و در زمستانها در مناطق استپی اطراف رشته کوه زاگرس و البرز زندگی می کند.
شاهباز (پارسی: شهباز) یک پرنده افسانه ای است و در اساطیر فارسی قدیم، خدایی بود که به ایرانی ها کمک کرد تا فروَهر به ایران هدایت شود. باستان شناسان در کاوش های پرسپولیس به لوح هایی دست یافتند که نشان می دهد در دوران هخامنشی، بویژه در زمان کوروش بزرگ، پرچم امپراطوری ایران به شکل مستطیل و در دو رنگ زرد و قرمز با نشان شاهباز (یا عقاب طلایی) با بال های باز بوده و باور کنونی این است که این نماد رسمی ایران تحت حکومت کورش_بزرگ و وارثانش بود.
منابع:
(1) پرویز بختیاری / پرنده های شکاری ایران
داوطلبینی که در تهیه این معرفی همیاری نمودند: